Strašna porodična TRAGEDIJA obeležila Mijin život

Pre 102 godine u selu Gornja Crnuća, kod Gornjeg Milanovca, rođen je jedan od najpoznatijih glumaca bivše Jugoslavije, Milosav Mija Aleksić. Glumac kojeg svi znaju po komičnim ulogama imao je tešku životnu priču, a za vreme Drugog svetskog rata zamalo je doživeo tragičnu sudbinu svojih kolega iz srednje škole. Kada je napunio 10 godina, sa sestrom i roditeljima Velimirom i Sinđom preselio se u Kragujevac, gde je završio osnovnu školu i gimnaziju. Tamo je napravio prve glumačke amaterske korake, nastupivši u školskoj predstavi sa 14 godina.

Bezbrižno detinjstvo prekinule su strahote koje su doneli Drugi svetski rat i nemačka okupacija. Tada se dogodio jedan od najcrnjih dana tog vremena. Dana 21. oktobra 1941. nacističke snage streljale su u Šumaricama 3.000 ljudi iz odmazde za 10 nemačkih vojnika, a među žrtvama je bilo i 300 školaraca. Pesnikinja Desanka Maksimović, potresena streljanjem učenika, napisala je “Krvavu bajku” kojom je odala počast žrtvama. U sećanje budućim naraštajima ostavila je stihove "Umrla je mučeničkom smrću četa đaka u jednom danu".

Tada je Mija Aleksić, učenik Druge muške gimnazije, sa drugovima odveden na streljanu i nekim čudom preživeo. Učenici su raspoređeni, a kada je na red došla kasarna u kojoj je bio Aleksić, objavljeno je da je već ubijeno 3.000 ljudi, a odmazda je prekinuta. Preostalim zatvorenicima i učenicima dopušteno je da odu kući. Iako mu je lice krasio osmeh, a publici se urezao u sećanje kao vrsni glumac i komičar, ova trauma Mije Aleksića ostala je duboko u sećanju.

Aleksić je glumom počeo da se bavi 1943., kada je posta član ansambla Srpskog narodnog pozorišta iz Kragujevca. Igra manje uloge u Sterijinoj Pokondirenoj tikvi i Nušićevom Običnom čoveku. Od 1944. Aleksić postaje član SKOJ-a, a krajem rata postaje stalni član Zbora doma JA, i to kao tenor. Nakon rata Aleksić se upisuje na Pravni fakultet, ali nakon svega godinu dana napušta studije. Vraća se u kragujevačko pororište i počinje da glumi zahtevnije uloge.

Od 1949. po naredbi odlazi u Narodno pozorište Beograd. Prva značajnija uloga mu je Aleksa u Laži i paralaži Sterije Popovića. Iste te godine počinje da glumi u tada popularnoj radio-emisiji Veselo veče lik Rafajla Rafa Maksića, i taj komični lik određuje njegovu glumačku ličnost. Godine 1950. debituje na filmu, u kratkometražnom Muva Branka Ćelovića. Godine 1952. napušta Narodno Pozorište i prelazi u tada puno značajnije i bogatije Jugoslovensko dramsko pozorište. Uglavnom dobija komične uloge; popa Jaše u Čehovljevom Višnjiku, Proke Purića u Nušićevoj Ožalošćenoj porodici i Ževakina u Gogoljevoj Ženidbi. Prvi dugometražni film koji je Aleksić snimio bio je Opštinsko dete (1953.) Puriše Đorđevića.

Godina 1959. počinje loše, doživljava težu saobraćajnu nesreću, ali dobija ulogu Pometa u Držićevom Dundu Maroju u režiji Bojana Stupice, u kojoj briljira. Za Aleksićevu karijeru presudna je bila televizija i jedna od prvih domaćih humorističkih serija - "Servisna stanica", scenariste Radivoje Lole Đukića i Novaka Novaka, tadašnje TV Beograd, koja je išla pune dve godine (19 epizoda i to uživo). Lik koji je glumio, v.d. Raka bio je dobro primljen kod publike. U istoj seriji glumio je i Miodrag Petrović Čkalja, a njihovi međusobni sukobi i nesporazumi terali su publiku u salve smeha. Nakon ove serije, Mija i Čkalja postaju nerazdvojni komičarski par u nizu Đukićevih serija, poput serije "Ogledalo građanina Pokornog" iz 1963. 

Od 1977. Aleksić je u penziji, povremeno nastupa u filmovima. No, 1982. ostvario je jednu od svojih najpoznatijih uloga, Aksentija Topalovića u filmu "Maratonci trče počasni krug". Iako ga je pratio glas "teškog čoveka", što je česta predrasuda o komičarima, Mija Aleksić je u privatnom životu bio sasvim drugačiji. NJegov sin Velibor opisao ga je kao divnog oca koji je, uprkos velikoj popularnosti, uspeo da sačuva porodičnu intimu. Nije voleo slavu i trudio se da zaštiti porodicu od nje, pa je u restoranima često birao stolove okrenute prema zidu kako ih drugi gosti ne bi ometali. Bio je posvećen suprug koji je, kako kažu anegdote, preslišavajući se za uloge, znao da skida suvo i prostire mokro rublje kako bi pomogao supruzi Ivanki. Jedna od njegovih strasti bilo je sakupljanje starih satova, slika i čaša, hobi koji je negovao do kraja života.

Život Mije Aleksića bio je ispunjen i teškim borbama. Na vrhuncu karijere doživeo je strašnu porodičnu tragediju – smrt sina Boriše, što je označilo početak njegovog povlačenja sa scene. Borio se i sa alkoholizmom, ali smogao je snage da piće potpuno izbaci iz upotrebe. Krajem osamdesetih godina narušilo mu se zdravlje te su mu zbog srčanih problema ugrađena dva bajpasa. Ipak, ni tada nije odustajao od glume, smatrajući rad najboljom terapijom. Preminuo je 12. marta 1995. u Beogradu i sahranjen je u Aleji zaslužnih građana. Iza sebe je ostavio neizbrisiv trag, ovenčan najvišim priznanjima poput Sedmojulske nagrade i nagrade "Dobričin prsten" za životno delo.