U našoj percepciji i istorijskom pamćenju haremi su obično jedna od prvih asocijacija na "tursko doba". Za osmansko društvo onog vremena normalna stvar i deo prestiža bilo je imati sopstvene robinje i konkubine. Međutim, malo poznati deo osmanske istorije predstavlja i činjenica da su pojedini pripadnici osmanske elite (sultani, veziri, paše) imali i "muške" hareme. U njima su boravili najčešće lepuškasti i lepo građeni mladići, dospeli padom u zarobljeništvo ili odvođenjem od roditelja dok su bili deca.
Ustaljeni narativ o strogosti i konzervativnosti osmanskog društva narušava i slika mladih muških igrača obučenih u žensku odeću i upošljenih u gradskim gostionicama da zabavljaju posetioce. U tadašnjem društvenom životu bili su poznati pod pojmom köçek (prev. koček). Sama reč na starom turskom jeziku označavao je zgodnog mladog plesača na javnim mestima. Kultura kočeka, koja je cvetala od 17. do 19. veka, vodi poreklo iz običaja u osmanskim palatama, a posebno u haremima. NJegovi žanrovi obogatili su i muziku i ples Osmanlija. Podrška sultana bila je ključni faktor u njenom razvoju, jer su rane faze umetničke forme bile ograničene na krugove palate.
FOTO: Wikipedia
Ova "profesija" podrazumevala je i određenu obuku. Ona je najčešće počinjala oko sedme ili osme godine i završavala se od prilike nakon šest godina učenja i prakse. Karijera plesača trajala bi sve dok je bio bez brade i zadržao mladalački izgled. Najčešće su regrutovani iz redova nemuslimanskih podaničkih naroda poput Jevreja, Roma, Grka.
Zabavni program pratili su plesovi uz određeni žanr muzike u opuštenoj atmosferi. Plesače je pratio orkestar i "performans" je izvođen u specifičnoj vrsti apartmana. Obično su nastupali u grupama od dvoje do petoro kočeka.
Povod njihovih nastupa bile su proslave venčanja ili obrezivanja, gozbe i festivali, kao i zadovoljstvo sultana i velikodostojnika.
Pročitajte još
FOTO: Wikipedia
Mladići, koji su često nosili tešku šminku, uvijali su kosu i nosili je u dugim pramenovima ispod male crne ili crvene kadife od kadife ukrašene novčićima, draguljima i zlatom. NJihova uobičajena odeća sastojala se od malene crvene vezene jakne od baršuna sa svilenom košuljom vezenom zlatom, šalvara (vrećaste pantalone), dugačke suknje i pozlaćenog kaiša, zavezanog pozadi. Za njih se govorilo da su "senzualni, privlačni, feminizirani", a njihov ples seksualno provokativan.
NJihove nastupe neretko su pratili komešanje i pripirke publike. Sačuvani izvori prenose da bi kadkad muškarci podivljali, lomili naočare, vikali bez glasa ili se tukli, a ponekad i ubijali jedni druge boreći se za priliku da siluju, zlostavljaju ili na neki drugi način prisile decu na seksualno ropstvo.
To je rezultiralo potiskivanjem prakse sultana Abdul Medžida I. Od 1805. godine u kafanama turske prestonice radilo je približno 600 plesača kočeka. Oni su 1837. stavljeni van zakona zbog borbi među članovima publike oko plesača.
