Nadežda Petrović je rođena u Čačku 1873. godine, kao ćerka trgovca Dime i Mileve Petrović. NJena porodica je bila poreklom iz Hercegovine, a u Čačak se doselila iz Gospesa blizu Resena. NJen otac je bio darovit za slikarstvo i učio je kod Steve Todorovića. NJena majka je bila sestričina Svetozara Miletića, vođe srpskog narodnog pokreta u Vojvodini. Nadežda je imala devetoro braće i sestara, od kojih su neki bili poznati kao književnici, novinari, lekari i političari. NJen najmlađi brat je bio Rastko Petrović, jedan od najznačajnijih srpskih pisaca 20. veka.
Nadežda je pokazala rano interesovanje za slikarstvo i obrazovanje. Završila je osnovnu školu u Čačku, a Višu žensku školu u Beogradu. Bila je jedna od prvih Srpkinja koje su studirale na Liceju, gde je polagala ispit za nastavnicu crtanja. Nastavila je školovanje u Minhenu, gde je pohađala ateljee Antona Ažbea i Julijusa Ekstera, dva poznata slikara i pedagoga. Ona je upoznala i družila se sa mnogim umetnicima iz raznih zemalja, kao što su Klimt, Kandinski, Kubišta i drugi. Usvojila je i razvila svoj stil slikanja, koji je bio pod uticajem impresionizma i fovizma. Ona je slikala pejzaže, portrete, mrtvu prirodu i alegorijske scene, koristeći se živim i jarkim bojama i slobodnim potezima četkice. Izlagala je svoja dela na mnogim izložbama u Minhenu, Beču, Parizu, Zagrebu, Sofiji i drugim gradovima. Ona je bila priznata i cenjena kao jedna od najboljih srpskih i jugoslovenskih slikara svog vremena.
Od 1903. godine, učešćem u osnivanju organizacije “Kolo srpskih sestara“ i nošenjem humanitarne pomoći u krajeve neoslobođene od Turske, Nadežda započinje svoj društveni angažman.
Duboko odana svom rodu među prvima je postala članica Narodne odbrane, patriotskog društva čiji je cilj bio pomaganje Srbima koji su još bili pod turskom vlašću.
Od 1904. godine angažuje se u domovini oko Prve jugoslovenske umetničke izložbe, osnivanja Lade i Prve jugoslovenske umetničke kolonije. Pisala je likovne kritike.
Foto: Vikipedija
Ona se divila radovima francuskog impresioniste Monea, kao i dometima Beklina, Udea, Cigela i Korinta. Posetila je Rim 1907. i boravila u Francuskoj 1910-1912. Tokom boravka u Parizu pored umetničkog rada govorila je Pacifičkom novinarskom društvu o stradanju i patnji srpskog naroda pod turskom okupacijom.
Do 1912. godine izlagala je na mnogobrojnim izložbama: Izložba Lade; Izložba jugoslovenske kolonije 1907; Izložba srpskog umetničkog udruženja 1908; Druga samostalna izložba u LJubljani 1910; iste godine u Parizu na Jesenjem salonu i u Zagrebu u okviru grupe Medulić; naredne 1911. godine izlagala je u srpskom paviljonu na Međunarodnoj izložbi u Rimu, na Salonu internacionalne unije i Jesenjem salonu u Parizu. U Beogradu je 1912. godine otvorila slikarsku školu i učestvovala na četvrtoj jugoslovenskoj izložbi.
Otac joj je umro aprila 1911, a majka 1912. godine. NJihovu smrt je teško podnela. U Prvom balkanskom ratu učestvuje kao dobrovoljna bolničarka na frontu. Sa srpskom vojskom je ponovo 1913. i 1914. godine.
Umrla je u Valjevu 3. aprila 1915. godine, od pegavog tifusa, bila je na dužnosti dobrovoljne bolničarke. Epidemija u Valjevu je odnela živote i lekarima Draginji Babić, Selimiru Đorđeviću i drugima.
Foto: grad Beograd
