Taj događaj označio je prekretnicu u istoriji environmentalizma i javnog zdravstva te je nedvosmisleno ukazao na vezu između zagađenja vazduha i ljudskog zdravlja.
Te godine nad Londonom se formirao sistem visokog pritiska vazduha koji je stvorio temperaturnu inverziju - hladan vazduh ostao je zarobljen ispod sloja toplijeg vazduha - što je u kombinaciji sa intenzivnom upotrebom uglja za grejanje stvorilo uslove za formiranje vrlo guste i otrovne magle.
Glavni izvori zagađenja bili su kućna ložišta koja su koristila jeftini ugalj lošeg kvaliteta, termoelektrane na ugalj, industrijska postrojenja i izduvni gasovi vozila.
Foto: Profimedia
Procene govore da je svakodnevno u vazduh bilo ispuštano oko hiljadu tona čestica dima, 370 tona sumporovog dioksida i značajne količine drugih štetnih materija.
Ako iz priče izuzmemo podzemnu železnicu, londonski gradski prevoz gotovo je u potpunosti stao, a vidljivost je bila toliko slaba da ljudi nisu mogli da uoče ni vlastite noge tokom šetnji. Otkazane su kulturne i sportske manifestacije, a smog je bio toliko gust da je prodirao i u zatvorene prostore.
Pročitajte još
Prema službenim podacima iz 1952. godine, smog je usmrtio oko četiri hiljade građana, međutim moderna istraživanja su ukazala na to da je stvarni broj žrtava bio između deset i dvanaest hiljada ljudi.
Većina žrtava bile su starije osobe, mala deca i osobe sa već postojećim respiratornim problemima.
Kao direktan odgovor na katastrofu britanski parlament je 1956. godine usvojio takozvani "Clean Air Act", prvi značajniji zakon o kontroli zagađenja vazduha.
Zakon je uveo zone bez dima, ograničio upotrebu uglja u domaćinstvima, podstakao prelazak na čišća goriva i regulisao industrijske emisije.
Veliki smog trajao je od petka 5. decembra do utorka 9. decembra 1952., a uz već pomenute žrtve, novija istraživanja su otkrila i to da se još 100 hiljada razbolelo zbog dejstva smoga na ljudski disajni trakt.
BONUS VIDEO:
